
ในภาษาไทใหญ่จะมีวรรณยุกต์ด้วยกัน 5 รูป 6 เสียง
ประกอบด้วย ตัว
– ႇ ႈ း ႉ ႊ
เป่า ยัก ยักจำ จำหน่า จำตื่อ ยักคึน
ชื่อเรียกวรรณยุกต์ในภาษาไทใหญ่

การเทียบกับเสียงวรรณยุกต์ภาษาไทย

เสียงตัว ยักจำ จะเริ่มต้นเสียงคล้าย เสียงสามัญ และจบด้วยเสียงโท
การฝึกออกเสียงกับพยัญชะ ตัว อ๊ะ โดยประสมกับสระ อ๋า

การออกเสียงตัว ยักจำ ข้างต้น จะออกเป้น อาอ้า สามัญแล้วไปจบเสียงโทถ้าให้จำง่ายๆ ให้จำเป็นเสียง โท ไว้ก็ได้
การออกเสียงตัว จำหน่า จะว่าเป็นเสียง ตรี ในภาษาไทยเลยก็ไม่ตรงเสียทีเดียว จะออกเสียงกลางฟังแล้วเสียงจะดูอ่อนนุ่มไม่แข็ง คล้ายกับ น๊ะจ๊ะ
การออกเสียง จำตื่อ (บางครั้งเราจะเห็นเขียนอยู่ด้านใต้ แต่ปัจุบันจะต่อด้านหลังเหมือนวรรณยุกต์อื่น) จะออกเสียงสั้นลงแล้วลงท้ายด้วยไม้โท หากใช้ร่วมกับสระเสียงยาว สระนั้นๆ ก็จะสั้นลง คล้ายกับมาสระ อะ มาลดเสียงลงครึ่งหนึ่ง
*ในเนื้อหา ผู้เขียนจะยืดตัววรรณยุกต์เทียบกับวรรณยุกต์ไทยกำกับเป็นดังนี้ เพื่อให้ช่วยจดจำ การเขียน
– เป่า (เสียงจัตวา)
ႇ ยัก (เสียงเอก)
ႈ ยักจำ (เสียงโท)
း จำหน่า (เสียงตรี)
ႉ จำตื่อ (เสียงโท และลดเสียงสระสั้นลง)
ႊ ยักคึน (เสียงสามัญ)
ตัววรรณยุกต์ในภาษาไทใหญ่ จะวางไว้ท้ายคำที่จะใช้งาน ต่างจากวรรณยุกต์ไทย ที่วางไว้ด้านบนพยัญชนะ จำไว้ว่า วรรณยุกต์เปลี่ยน เสียงก็เปลี่ยน ความหมายก็อาจจะเปลี่ยนไปด้วย
ตำแหน่งวรรณยุกต์ใน แป้น keyboard
